Het klinkt misschien een beetje vreemd, maar wat hedendaagse Franse muziek betreft, worden wij in ons landsdeel bepaald stiefmoederlijk behandeld: als je niet zelf op zoek gaat, is de kans groot, dat je niet echt ver geraakt. Gelukkig heeft ondergetekende dat al geruime tijd geleden ontdekt en blijft hij geregeld over het muurtje naar het zuiden kijken, hierbij ook geholpen door een distributeur als het Utrechtse Xango Music, dat werkelijk oren schijnt te hebben, die de hele wereld weten te scannen.

Dezer dagen viel mij de tweede CD te beurt van een trio, waarin ik zowaar -die kleine lettertjes, nietwaar, zanger en componist Erwan Naour herken. Die man -zijn stem en zijn teksten- staan ten huize H. hoog aangeschreven, onder meer als spilfiguur van Les Hurlements d’Léo, een bijzonder ensemble dat een soort synthese was van Les Négresses Vertes, Thomas Fersen en Mano Solo het betere, melodieuze werk met teksten die ergens om gààn.

Naour vormde een jaar of twaalf geleden een nieuw trio, Wallace, samen met multi-instrumentaliste Bertille Fraisse, van wie de naam ook al opdook in de kleine lettertjes van “Bordel de Luxe” van Les Hurlements d’Léo, en zij bracht op haar beurt Nicolas Grosso mee.Die man speelt zowat alles waar snaren op staan en hij weet zijn weg te vinden met synthesizers en met programmeren. Samen maakten ze toen een album dat grotendeels onder de radar passeerde, maar waarvan je ook bij ons wel eens “Vivre Vieux” kon horen, zij het niet erg vaak. Hoe dan ook: het trio is tot op vandaag actief en er is zelfs een nieuwe plaat, pet daarop tien songs: negen van de hand van Naour en een leuke cover van Serge Gainsbourgs “L’Anthracite”.

Wat valt er nu te onthouden van deze plaat? Wel, om te beginnen is er de kwaliteit van de melodieën en de fijne, veelal vrij eenvoudige, maar efficiënte arrangementen. Daarnaast is er de onmiskenbare veelzijdigheid van Grosso, die schijnbaar moeiteloos van manouche-jazz naar chanson en naar rock kan overschakelen. Je hoeft slechts de titeltrack te beluisteren -of de clip te bekijken- om weg te smelten bij dit geweldige nummer, al wordt dat nog flink overtroffen door “Liberti” en vooral door het speelse “Ma Fille est si jolie” en het indringende “Droit Devant”. Het absolute hoogtepunt komt echter pas met “Venise, Venise”, een poppy jaren ’80 nummer dat gemààkt is om op single te verschijnen en ons aller komende zomer op te vrolijken: als Naour zn Bertille in duet zingen, ben je simpelweg verloren, als je oren aan je hoofd hebt. Wordt het niet eens tijd dat we verder dan Brussel gaan kijken en luisteren? Deze Wallace biedt daar het perfecte alibi voor !

(Dani Heyvaert)